O día 24 de outubro de 2008 nace en Pontedeume a asociacion Ardóbriga como resultado das inquedanzas dun grupo de persoas conscentes do risco de desaparición dun patrimonio cultural que nos foi legado polas xeracións pasadas e do que a sociedade actual semella non ser quen de transmitir para uso e disfrute das vindeiras.



Os membros de Ardóbriga vivimos, traballamos e sentimos no territorio que hóxe ocupan os concellos de Miño e Pontedeume. Estes dous municipios manteñen unha estreita relación topolóxica dende tempos remotos, manifesta no antigo arciprestádego de Pruzos, no espectacular xacemento do castro de Castrelo polo medio do cal atravesa a divisoria entre ámbolos dous concellos e onde se xuntan catro límites parroquiais, ou no extenso eido de influencia do santuario do monte de Breamo, de probables orixes precristiás.



Un paseo polo casco vello de Pontedeume pode facer caer na depresión ao espírito máis insensible, o abandono e a ruina están matando un patrimonio histórico e arquitectónico que nos pertence a todos. Unha visita aos nosos xacementos arqueolóxicos, que os hai, deixa ver vertedeiros clandestinos e pistas de motocrós ilegais. Unha ollada ao nomenclator oficial do concello estarrecerá a calquera que coñeza os nomes de lugar do seu contorno.



Ante esta situación decidimos organizarmonos como asociación legalmente constituída, sendo os nosos obxectivos a protección do patrimonio cultural en xeral, a salvagarda dos xacementos arqueolóxicos e a conservación do patrimonio toponímico.



Ardóbriga nace coa vocación de formar unha masa social de orixe diversa pero con un interés común pola protección, o estudio e a valoración dun patrimonio que por local non é menos da humanidade, que é de todos nós, dos de acó e dos de acolá, dos nosos antepasados e dos nosos fillos, e mesmo dos que non se interesan por el.




lunes, 23 de enero de 2012

EXCAVACIÓN ARQUEOLÓXICA NO CASTRO DA INSUA (BOEBRE-PONTEDEUME)















Entre o 10 de setembro e o 10 de outubro de 2011
Director da excavación: D. Fidel Méndez Fernández
Patrocinado pola Excma Deputación Provincial de A Coruña


PRIMEIRA CAMPAÑA ARQUEOLÓXICA DE ARDÓBRIGAO día 10 de setembro encomezamos a nosa primeira campaña arqueolóxica financiada en parte pola Deputación Provincial de A Coruña e dirixida polo arqueólogo Fidel Méndez Fernández, asíduo colaborador de Ardóbriga. Os traballos remataríanse nos primeiros días de outubro cuns resultados, en todos os aspectos, máis que satisfactorios. A iniciativa foi a culminación da primeira fase dun ambicioso proxecto de investigación que en Ardóbriga denominamos Proxecto Castro da Insua.
O castro da Insua ven sendo obxecto de pescudas por parte de membros de Ardóbriga mesmo antes de constituírmonos como asociación, e foi obxecto de varios foros no actualmente pechado portal www.celtiberia.net xa no ano 2006. Por outro lado, hai tempo que tiñamos noticia de certas lendas locais relacionadas coa existencia dunha igrexa e/ou un cemiterio no lugar ou na cercana illa Carboeira do que xa informamos noutro artigo deste blog. As lápidas aparecidas a principios dos 80 confirmaron a existencia dese cemiterio, e datos de enterramentos en exraña disposición radial achados na década anterior e que ben podían ser de época romana ratificaron o uso funerario do castro da península da Insua.
Faltaba confirmar a localización da primitiva igrexa parroquial de Boebre, xa que algunhas versións da lenda dos cainceiros situábana na illa e outras na península e os libros parroquiais existentes non aportaban información anterior a actual construída no século XVIII. Era preciso atopar os libros da igrexa antiga, pero estes non aparecían por ningures. Os investigadores de Ardóbriga entrevistáronse con cregos, indagaron por arquivos, consultaron a particulares e publicaron artigos en revistas describindo o tipo de documento que andabamos procurando por ver se alguén podía informarnos a prol do seu paradoiro. E por fin apareceron nun vello armario na veciña parroquia de Centroña, e con eles a confirmación da existencia dunha igrexa no lugar chamado coto da Insua que polo seu estado ruinoso e polas dificultades que supuña aos fegreses foille concedido o traslado á súa actual ubicación aló polo ano 1729.

No hay comentarios:

Publicar un comentario