O día 24 de outubro de 2008 nace en Pontedeume a asociacion Ardóbriga como resultado das inquedanzas dun grupo de persoas conscentes do risco de desaparición dun patrimonio cultural que nos foi legado polas xeracións pasadas e do que a sociedade actual semella non ser quen de transmitir para uso e disfrute das vindeiras.



Os membros de Ardóbriga vivimos, traballamos e sentimos no territorio que hóxe ocupan os concellos de Miño e Pontedeume. Estes dous municipios manteñen unha estreita relación topolóxica dende tempos remotos, manifesta no antigo arciprestádego de Pruzos, no espectacular xacemento do castro de Castrelo polo medio do cal atravesa a divisoria entre ámbolos dous concellos e onde se xuntan catro límites parroquiais, ou no extenso eido de influencia do santuario do monte de Breamo, de probables orixes precristiás.



Un paseo polo casco vello de Pontedeume pode facer caer na depresión ao espírito máis insensible, o abandono e a ruina están matando un patrimonio histórico e arquitectónico que nos pertence a todos. Unha visita aos nosos xacementos arqueolóxicos, que os hai, deixa ver vertedeiros clandestinos e pistas de motocrós ilegais. Unha ollada ao nomenclator oficial do concello estarrecerá a calquera que coñeza os nomes de lugar do seu contorno.



Ante esta situación decidimos organizarmonos como asociación legalmente constituída, sendo os nosos obxectivos a protección do patrimonio cultural en xeral, a salvagarda dos xacementos arqueolóxicos e a conservación do patrimonio toponímico.



Ardóbriga nace coa vocación de formar unha masa social de orixe diversa pero con un interés común pola protección, o estudio e a valoración dun patrimonio que por local non é menos da humanidade, que é de todos nós, dos de acó e dos de acolá, dos nosos antepasados e dos nosos fillos, e mesmo dos que non se interesan por el.




sábado, 19 de mayo de 2012

PRIMEIRA CAMPAÑA ARQUEOLÓXICA DE ARDOBRIGA (3ª entrega)




O achado dos restos humanos, lonxe de favorecer, ralentizaron moito os traballos. Foron pasando os días e os esforzos concentráronse no Sector 2, onde aparecera a lápida. Sen embargo, aparte dos restos óseos mesturados con entullos da primitiva igrexa e pequenos anacos de cerámica, soamente apareceron algunha doas de cor negra, acaso de rosario, e unha moeda de bronce aínda sen identificar. A extracción de ósos é moi lenta e laboriosa, e obriga a facer constantes interrupcións para efectuar medicións e debuxar croquis. Tal vez o achado de máis interese neste sector, despois da lápida, foi un cambio da tonalidade do xabre, na cabeceira oeste da cata e a escasa profundidade, que indicaba a presencia dunha cantidade apreciable de argamasa dun ton amarelo brancuzco que ven poidera ser unha pegada dalgunha edificación.
Á vista dos resultados, e de que o prazo para rematar os traballos pasaba, o director da escavación Fidel Méndez decide centrar os traballos no Sector 1. Aquí, despois de superar o nivel de terra arxilosa pisada con entullo equivalente ao que contiña a lápida do outro Sector e no que atopamos un botón de uniforme do s. XIX, entre outras cousas de menor entidade, chegamos a unha capa de pedras que semellaba foran estendidas procedentes dalgún muro.
Por debaixo deste nivel de pedras apareceu de novo terra vexetal, pero moi antiga, asociada a frecuentes restos romanos como tégula e terra sigilata e algúns de cerámica de tipoloxía castrexa.
Efectivamente, chegamos ao nivel castrexo dun xacemento dun longo e descontinuo historial de ocupación. A confirmación foi o achado duns curiosos obxectos metálicos que, a falta da súa limpeza en laboratorio, ben pode tratarse de colgantes atrompetados como os aparecidos no castro de Torroso o que ratificaría a adscrición do castro de A Ínsua á primeira Idade do Ferro. Ademais, dentro deste nivel castrexo atopamos un soterramento, seguramente de época romana que viría a confirmar o retorno ao castro con fines funerarios, tempo despois do abandono do seu uso habitacional, o que supón un mantemento do coñecemento do lugar como “pobo dos antepasados” ao longo da segunda Idade do Ferro, época na que o poboamento estaría no cercano castro de Centroña-Perbes, que remataría por converterse na necrópole dos habitantes da vila romana de Centroña e doutros núcleos próximos.Coa chegada do cristianismo construiríase a primeira igrexa de Boebre que consagraría o camposanto ás novas crenzas.

No hay comentarios:

Publicar un comentario